ป๋องเอง

ข้อมูลเบื้องต้น

บทนี้ คือบทนำ

"70เปอร์เซ็นต์" 

     หากท่านผู้อ่านลองจินตนาการว่าตัวเองเป็นคุณครูแล้วมอบหมายงานโดยให้หัวข้อกับนักเรียนชั้น ม.4 "ไอดอลของฉัน" ท่านผู้อ่านคิดว่านักเรียน 70% จะตอบว่าเป็นใคร ? 

"บุคคลที่โด่งดังและประสบความสำเร็จในยุคนั้น"

"นักแสดง นักร้อง"

"ศิลปินในดวงใจ บุคคลที่มีชื่อเสียง เน็ตไอดอล"

     การมีไอดอลเป็นของตัวเองไม่ใช่เรื่องที่ผิดแปลกอะไรเลย เป็นเรื่องที่ดีมากๆ สำหรับเด็กช่วงอายุเท่านี้

แต่ท่านผู้อ่านครับ ท่านอยากรู้มั้ยครับว่าอีก 30% พวกเขาเหล่านั้นจะเขียนอะไรเกี่ยวกับไอดอลของเขา...

สิ่งที่เรียกว่า "คนในครอบครัว" เป็นสิ่งที่คนในยุค 2560 นั้นเริ่มที่จะลดความสำคัญลง แต่ไม่ได้หมายความว่า เด็ก70% จะไม่ได้เห็นคุณค่าของ คนในครอบครัวนะครับ อย่าเข้าใจผิด การมีความฝันที่ดี จะนำพาพวกเขาไปสู่อนาคตที่และมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เขาโอบอุ้มครอบครัวของเขาไปสู่สิ่งที่เรียกว่าความสุข เช่นเดียวกันเด็กอีก30% พวกเขาอาจเห็นว่าคนในครอบครัวของพวกเขานั้นประสบความสำเร็จในชีวิต นั้นจึงทำให้พวกเขาต้องการที่จะเอาคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็น พ่อหรือแม่เป็นแบบอย่างนั้นเอง...

     เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อจากนี้เป็นเรื่องราวชีวิตในสมัยเด็กของผมเองครับ ท่านผู้อ่านหลายคนคงคิดในใจ "โอ้ย มาในแนวแฟนฉันแน่ๆ" ผมบอกได้เลยครับ ท่านคิดผิดแบบสุดติ่งกระดิ่งช้าง เรื่องราวในชีวิตของผมเมื่อยังเป็นเด็กมันเรียลกว่านั้นเยอะครับ

     เรื่องที่ผมอยากจะเล่านี้มันเป็นเรื่องของไอ้เด็กบ้านๆ ผมทรงนักเรียน ย้ำว่า นักเรียนจริงๆครับ ไอ้เด็กที่ต้องเจอกับสิ่งที่ทำให้เขาเสียใจตลอดชีวิต จนคิดฆ่าตัวตายมาแล้ว ไอ้เด็กที่รักครอบครัวมากกว่าสิ่งไหนๆ ผมขอเรียกมันว่า ไอ้ป๋องแล้วกันนะครับ ฮ่าๆ 

"จากใจป๋อง"

     สมัยที่ท่านเป็นเด็กนั้น ท่านเคยคิดมั้ยครับว่า การโตเป็นผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่เราต้องการมากที่สุด เมื่อไหร่กันที่เราจะโตซักที เป็นเด็กมันน่าเบื่อ มีแต่คนคอยขัดใจ มีแต่คนคอยสั่งนั้นสั่งนี้ อยากโตแล้วโว้ย ผมเชื่อว่าหากตอนนี้ท่านอายุ20 ขึ้นไป ท่านต้องเคยคิดแบบนี้ แต่พอเราโตแล้วมันกลับสวนทางกลับสิ่งที่คิดไว้ใช่มั้ยครับ การเป็นผู้ใหญ่นั้นมันเป็นสิ่งที่เหนื่อยกว่าการเป็นเด็กอย่างมาก เป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ดั่งใจเสมอไป เป็นผู้ใหญ่โดนสั่งใช้งานมากกว่าเด็ก มันทำให้เราคิดอยู่เสมอว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ขอเป็นเด็กตลอดชีวิต แต่ยังไงก็ตามเราก็ทำได้แค่เอ่ยคำว่า "ถ้าย้อนเวลากลับไปได้....."